In een land hier ver vandaan ligt, ver verscholen achter de bergen en rivieren, een klein koninkrijk met markante bewoners die wij allemaal kennen uit talloze verhalen die al eeuwen verteld worden. Er wonen koningen, koninginnen, prinsessen, heksen, tovenaars, fabeldieren, reuzen, feeën en nog  veel meer magische wezens. Zoals jullie weten uit de overlevering was het daar niet altijd pais en vree. Maar na een lange periode van vetes, intriges, oorlogen, familiedrama’s en andere narigheid werd het rustig in Het Sprookjesbos.  Nu leeft iedereen er in vrede naast elkaar. En ze leefden nog lang en gelukkig…Toch!?

Tja… Was het maar waar… Er was één heks die het allemaal maar niks vond. Jullie kennen haar niet, want in geen enkel sprookje, fabel of fantastische vertelling speelde zij een rol van betekenis, en wat ze wel meemaakte vond geen enkele sprookjesschrijver de moeite van het opschrijven waard. Ze voelde zich genegeerd, afgewezen, verdrietig, boos. Geen wonder dat zij niet mee wilde werken aan die leuke, gezellige, idyllische sprookjeswereld, waar iedereen in vrede <blegh> en harmonie <yagh> met elkaar samen leefde. Wie het was? Het was de heks Sandhya, die zichzelf “de heks van Chaos en Verwarring” noemde. Hoe vrolijker de andere bosbewoners werden, hoe bitterder en wraakzuchtiger Sandhya werd, en hoe meer ze probeerde chaos en verwarring te zaaien onder de in vrede levende gemeenschap. Het maakte haar het zwarte schaap van de sprookjesfamilie. Op een gegeven moment waren de andere bewoners van het Sprookjesbos haar pogingen om chaos en verwarring te zaaien zó zat, dat ze gezamenlijk besloten Sandhya te verbannen naar de top van een berg waar ze geen schade aan kon richten en waar ze voor eeuwig moest blijven…

Eeuwig is echter wel heel lang en Sandhya was de donkere, grauwe, schimmige berg waar ze noodgedwongen moest verblijven na een aantal jaren meer dan zat. Ze zinde op wraak… Zij wilde zich weer mengen met de bewoners van het Sprookjesbos, om te doen wat ze het liefste deed… Chaos en Verwarring zaaien!

De berg verlaten was echter nog niet zo eenvoudig, want de andere Sprookjesbosbewoners hadden gezorgd dat Sandhya met behulp van meerdere spreuken en bezweringen opgesloten zat op de berg. Maar aangezien ze weinig te doen had was haar enige doel in het leven het opheffen van deze spreuken. Langzaam maar zeker ontrafelde ze de ene na de andere spreuk en verbrak de ene na de andere bezwering met een tegenspreuk. En toen op een dag was het zo ver: Een laatste tegenspreuk in combinatie met een vleugje magie verbrak de magische keten die om de berg gelegd was en Sandhya was vrij!!

En toen zette Sandhya deel twee van haar boosaardige plan in werking. Ze had een plan verzonnen om heel langzaam, zonder argwaan te wekken, dat liefelijke, harmonieuze, gezellige samenzijn van goed en kwaad uit elkaar te laten vallen…

Ze begon met het creëren kleine verwarringen: Zo was Assepoester op een dag ineens haar pompoen kwijt, die ze later terug vond bij Jafar in de grot. Belle miste plotseling haar mooie betoverende roos die in één keer in de werkkamer van Malificent bleek te liggen… De wolf prikt zich aan het spinnenwiel van Repelsteeltje… Elza’s haar groeide ineens langer,  bijna net zo lang als Rapunzels haar, zodat ze er continu over struikelde… En zo kwamen er nog veel meer kleinere en grotere plagerijen uit de koker van Sandhya die langzaam maar zeker de bewoners van het Sprookjesbos op de zenuwen begon te werken. Rapunzel beschuldigde Elza dat ze jaloers was op haar lange haar en het daarom had laten groeien. Andere bewoners bekeken mekaar met steeds meer argwaan en sommigen begonnen mekaar van diefstal te beschuldigen! En zo verdween stukje bij beetje de harmonie uit het Sprookjesbos om plaats te maken voor… Chaos en verwarring…!

Sandhya vond het allemaal prachtig, maar was nog láng niet klaar. Het moest nog véél erger worden. In haar jaren van opsluiting had Sandhya al haar creativiteit en kennis van de tovenarij ingezet om héél bijzondere vloeken uit te kunnen spreken over de andere Sprookjesbosbewoners. Ze kon nog veel meer dan alleen spullen van eigenaar laten veranderen…

Zo zei de Gekke Hoedenmaker tijdens een heel gezellige theevisite bij Sneeuwwitje ineens de wonderlijke zinnen: “Ik heb hele grote ogen… dan kan ik je beter zien…” En: “Weet je dat ik ook hele grote tanden heb? Dan kan ik je beter proeven…. Eh… dan kan ik de koekjes beter proeven” Sneeuwwitje snapte er niks van en de Gekke Hoedenmaker zelf misschien nog wel minder, nadat zijn plotselinge aandrang om Sneeuwwitje te verslinden als sneeuw voor de zon weer was verdwenen.

Kapitein Haak stond ineens zijn haar te kammen met een vork en zijn benen voelden zo raar aan? En als hij op zijn schip stond, lonkte de zee en kreeg hij behoefte om Diep in de Zee te springen! Maar even snel als het gevoel gekomen was, ging het ook weer weg…

Assepoester stond ineens bij het kasteel van Belle en het Beest en riep luid, nadat ze haar tanden in de voordeur had gezet: “Knibbel, knabbel, knuisje… wie knabbelt daar ineens aan jullie huisje?”

En Rapunzel stond schoon te maken bij de Zeven Dwergen, terwijl ze uit volle borst zong: “Let it go. Let it goooo”….

Deze voorvallen waren echter slechts kortstondig, en de bewoners beseften te laat welke gevaar er op de loer bleek te liggen. Sandhya was slechts aan het oefenen geweest voor een dramatische en onomkeerbare gebeurtenis:

“De Switch” – zoals Sandhya haar betovering genoemd had.

In een nazomerse warme nacht vloog er kou over het Sprookjesbos heen zoals nog niemand had gevoeld… De kou trok tot in de botten van de Sprookjesfiguren, ze verstarden en het leek wel of ze bevroren waren (zelfs Elza)! Urenlang konden de bewoners niet praten, niet voelen, niet bewegen en zelfs niet nadenken. Hun ogen stonden open, maar leken niets te zien… Urenlang prevelde Sandhya haar bezweringen terwijl mistflarden en geestachtige schimmen boven het dorp zweefden. Eén voor één verdwenen de geestesverschijningen in de lichamen van de Sprookjesbosbewoners. Net zo lang totdat Sandhya ‘De Switch’ had voltooid. En toen ontwaakten de bewoners uit hun verlamde staat. Maar niet als zichzelf… Niet dat de sprookjesfiguren dat in eerste instantie zélf in de gaten hadden. Maar toen ze met mekaar begonnen te praten werd al snel duidelijk dat er héél rare dingen gaande waren. Uiterlijk was er niemand veranderd, maar geen enkel sprookjesfiguur leek nog op zichzelf. Maar wél op een heel ander karakter uit het Sprookjesbos!

Iedereen was boos. Iedereen was gefrustreerd en iedereen gaf een ander de schuld van de situatie. En nog gekker: Niemand wist meer wie nou eigenlijk in welk sprookje thuishoorde. Heksen wisten niet meer hoe ze drankjes moesten bereiden, tovenaars kenden geen spreuk meer, en dwergen snapten niet waarom ze in van die kleine huisjes woonden… Er heerste een ware identiteitscrisis in het Sprookjesbos! En toen ze in de Bosbibliotheek op zoek gingen naar de Sprookjesboeken om erachter te komen wie nou eigenlijk wélk sprookje thuishoorde, bleken de Sprookjesboeken ook nog te zijn verdwenen! Sandhya keek vanuit haar schuilplaats toe en genoot: Chaos en Verwarring heersten in het bos!

Een aantal markante bewoners stak in het geheim de koppen bij elkaar om de situatie te bespreken. Al snel waren zij het eens: Geen van de bewoners van het Sprookjesbos zou in zijn of haar hoofd hebben gehaald om de rust, de vrede en de harmonie te verstoren. Dit moést toch wel het werk geweest zijn van de verbannen heks Sandhya…!? Twee bewoners trokken er in het geheim op uit, en kwamen na al 2 dagen terug met de bevestiging: De bezwerende keten om de berg die Sandhya gevangen had gehouden was verdwenen! Ze waren het erover eens dat ze Sandhya’s snode plannen zo snel moesten stoppen, voordat ze nog meer ellende aan zou richten. Maar hoe!?

Eén van de Sprookjesbosbewoners had ooit gehoord dat in het dorp Engelbert héle slimme rechercheurs woonden die al jarenlang de meest uiteenlopende mysteries en complotten ontrafelden! Zij zouden geheid kunnen achterhalen wat er gebeurd was en zorgen dat de Sprookjesbosbewoners hun eigen identiteit weer terug konden krijgen. Zij zouden ook kunnen helpen de Sprookjesboeken weer terug te krijgen en, omdat de Sprookjesfiguren dat zelf niet meer konden: hopelijk konden zij helpen zoeken naar een bezwering vinden die de vloek van Chaos en Verwarring op zou heffen! Hoopvol trok een afvaardiging van de Sprookjesfiguren op weg naar Engelbert.

Sandhya had de grootste pret en ze achtervolgde de Sprookjesfiguren naar Engelbert. Ze zag de Sprookjesfiguren door Engelbert dwalen op zoek naar hulp! En ze zag tot haar grote genoegen dat ze een grootscheepse reddingsactie op touw werd gezet: Rechercheurs van heinde en verre werden gevraagd om op 4 november hulp te komen bieden om de vloek op te lossen. Nou… Sandhya wist wel wat zij ging doen op 4 november… Zij ging al die ellendige rechercheurs een koekje van eigen deeg geven! Ze besloot ook over Engelbert de vloek van Chaos en Verwarring uitspreken! Engelbert zou nooit meer hetzelfde zijn…

En toen gebeurde er op het allerlaatste moment nóg iets dramatisch: Eén van de Sprookjesbosbewoners ontdekte Sandhya in haar schuilplaats in Engelbert! Er ontstond een gevecht! Sandhya nam een dramatische beslissing en spraak nogmaals haar vloek uit… Het werd ijskoud in heel Engelbert… Sandhya en de Sprookjesfiguur verstijfden, mistflarden en twee schimmige geestesverschijningen zweefden boven Engelbert, en na enkele uren was ‘De Switch” voltooid.  De sprookjesfiguur – in het lichaam van Sandhya – werd versuft en in totale verwarring wakker. Sandhya – in het lichaam van de Sprookjesfiguur – ontwaakte alert en maakte van de gelegenheid gebruik. Sandhya bond de ander vast aan het hek. “Wat een geweldig toeval!”, bedacht Sandhya: “Nu lijkt het net alsof ik gevangen en ontmaskerd ben, terwijl mijn heerlijk boosaardige geest verstopt zit in een geliefd en alom gerespecteerd Sprookjespersonage! Fantastisch!”

Ze belde de plaatselijke politie, vertelde dat de verschrikkelijke heks Sandhya gevangen was genomen, waar ze haar konden vinden ging daarna terug naar de andere Sprookjesfiguren, die natuurlijk niks van dit drama hadden mee gekregen.

De heks Sandhya werd in een zwaar beveiligde gevangenis gevangen gehouden… Uit angst dat ze haar bezoekers zou betoveren mocht tot nader order niemand haar zien of met haar praten…

Alle Sprookjesfiguren waren opgelucht, maar hun problemen waren hiermee nog niet allemaal opgelost. De heks was dan wel opgepakt, maar zij zaten zelf nog in andere lichamen, én hun sprookjesboeken waren gestolen!

En dus besloten de Sprookjesfiguren om alsnog op onderzoek uit te gaan en de hulp van de rechercheurs alsnog hard nodig te hebben. Wellicht dat Sandhya wel wat hints of clues had verstopt of per ongeluk ergens achtergelaten.

Zouden de rechercheurs kunnen helpen al hun geswitchte identiteiten te ontrafelen, de bezwering op te heffen, én zullen zij de Sprookjesboeken kunnen terughalen en redden voor alle komende generaties!? 

En als het ergens kan, zo weten de Sprookjesbosbewoners, dan is het wel in Engelbert en Meerdorpen met behulp van al die geweldige speurneuzen!