We gaan terug in de tijd… Ver terug in de tijd! We maken een grote sprong, 2000 jaar terug.  Engelbert was onderdeel van het Germaanse rijk en in die tijd stond het beter bekend onder de naam Angliberi.

Aan het hoofd van het Romeinse Rijk stond op dat moment Keizer Augustus, die nadat hij heel Zuid-Europa al onder Romeins bewind had weten te krijgen zijn ogen noordwaarts richtte… Een tijd van ongekende expansie voor de Romeinen. Augustus liet zijn legers naar het noorden oprukken en veroverde grote delen van het Germaanse rijk. In Nederland   stokte de opmars aan de over van de Waal, waar de nederzetting Noviomagus (nu bekend als Nijmegen) werd gesticht. Langs de oever van de Waal en verder Germania in ontstond een enorme grenslinie: de Limes Germanica.

Ten noorden van de ’limes’ bleven de volkeren onafhankelijk, en dat zinde Keizer Augustus maar helemaal niks. Samen met zijn legerleider Varus bereidde hij een grootscheepse invasie voor die niet te stoppen zou zijn. Augustus stelde 3 grote legioenen beschikbaar en aan Varus de opdracht om het Noorden in te nemen. Een goed plan dat niet kon mislukken...

Varus rukte op met een leger van meer dan 18.000 man en begon aan een ongekende     zegetocht Nederzetting na nederzetting werd veroverd, en Varus’ goed georganiseerde     legioenen waren heer en meeste in de gevechten met de Germaanse strijders.

Wat Varus niet wist was dat de Germanen in het geheim een tegenoffensief voorbereidden. Een coalitie van minstens vier grote              Germaanse stammen vol met wilde, grote  Germaanse   barbaren wachtte de Romeinen op bij het Teutoburger Woud. Er volgde een heftig gevecht, vol dood en verderf…

Beide legers leden veel verliezen, maar de   Germanen kwamen als winnaar uit de bus en er was zo goed als niks meer over van het 18.000 man sterke Romeinse leger.

De slag bij het Teutoburgerwoud kwam bekend te staan als de  ’Grote-Varus-Ramp’...

Na dit kleine stukje - waargebeurde - geschiedenis, vraag je je natuurlijk af wat dit allemaal met het veel noordelijker gelegen Angliberi te maken heeft… Om dat te kunnen begrijpen, moeten we eerst de samenstelling van het dorpje nader bestuderen. Laten we eens een kijkje nemen…

Zo op het eerste oog is Angliberi een dorp als vele anderen. Een ijverige, gastvrije en hechte gemeenschap. Maar als je goed kijkt, zie je dat er veel vrouwen in Angliberi zijn… Sterke vrouwen, die een belangrijk fundament van het dorp vormen. Eén vrouw trekt in het bijzonder onze aandacht: Vrouwe Giselda. Zij is de hoge priesteres die in contact staat met de Witte Engel en haar Witte Tempel heeft gebouwd op de plek waar vandaag de dag de witte kerk van Engelbert staat. Vrouwe Giselda heeft vaak visioenen, meestal vage onduidelijke beelden, maar… als Giselda een heel helder visioen heeft komen alle vrouwen van Angliberi bij elkaar in ‘de Kring van de Witte Engel’. De vrouwen krijgen dan een kijkje in de toekomst.

Zo ook in de nacht nadat 200 kilometer zuidelijker de Romeinse legerleider Varus smadelijk verslagen is door de Germanen… De vrouwen zijn bijeen geroepen door Vrouwe Giselda om de Witte Engel aan te spreken. De Witte Engel geeft via Vrouwe Giselda een profetie door die grote onrust veroorzaakt en de vrouwen in opperste staat van waakzaamheid brengt. De boodschap luidt.:

“Angst is onderweg naar het Noorden. Angst komt naar Angliberi…”

… Terug naar de Romeinen...

Terwijl in Angliberi de Kring van de Witte Engel bijeen kwam, eindigde de slag bij het Teutoburger Woud tussen de Germanen en de Romeinen in één van de grootste nederlagen die het Romeinse Rijk ooit leedt De geschiedschrijving leert ons daarbij dat Varus, de Romeinse legerleider uit schaamte voor deze nederlaag zelfmoord pleegde. Maar wij weten inmiddels wel beter….

Aan het eind van de slag was Varus met 3 getrouwelingen in de enorme chaos op de vlucht geslagen, een troep Germaanse barbaren achter zich aan krijgende. Varus was vastbesloten terug te keren naar veilig Romeins grondgebied om van daaruit keizer Augustus om versterking te vragen en zodoende de toch ook sterk verzwakte Germanen alsnog te kunnen verslaan. Dat plan moest echter nog even wachten, want afgesneden van de overgebleven en zuidwaarts vluchtende Romeinse soldaten, restte Varus en zijn 3 metgezellen niks anders dan een vlucht richting het Noorden met de Germaanse barbaren dagenlang op de hielen. Ze slaagden erin de Germanen af te schudden, en verwisselden hun Romeinse legerkleding voor Germaanse lompen om onherkenbaar door Germania te kunnen reizen. Varus verstopte zijn keizerlijk zegel, het bewijs van zijn hoge positie direct onder Keizer Augustus in het Romeinse Rijk, zorgvuldig. Eenmaal terug op Romeins grondgebied zou hij dit immers nog hard nodig hebben… Varus had besloten naar Noviomagus te reizen om van daaruit Keizer Augustus te kunnen berichtten en vragen om de benodigde legioenen om de Germanen alsnog te verslaan. Maar de 4 Romeinen waren de weg daar naartoe in de wilde vlucht aardig kwijt geraakt.

Uitgeput en hongerig naderden ze een klein dorpje, waar zij eten en onderdak hoopten te vinden, hun tijdens de slag van het Teutoburgerwoud opgelopen wonden konden verzorgen, om daarna de weg naar Noviomagus te kunnen hervatten….

…. Terug in Angliberi….

Enkele dagen na de profetie van de kring van de Witte Engel is de bevolking van Angliberi nog steeds in opperste staat van paraatheid. “Angst komt naar Angliberi…” Maar hoe? Waar? Wanneer? Elke afwijking van het normale leefpatroon kan het begin van de profetie betekenen…

Als er die dag dus 4 vreemd uitziende, gewonde, uitgeputte mannen in lompen het dorp betreden is het niet verwonderlijk dat de mannen argwanend bekeken worden. Ze komen overduidelijk niet uit de directe omgeving. Hun Germaanse dialect is vreemd en soms amper te volgen, en gevraagd naar de oorzaak van hun verwondingen, hun woonplaats en de reden van hun komst naar Angliberi krijgen ze vage, ontwijkende antwoorden. Zouden deze 4 mannen iets me de profetie te maken kunnen hebben?

Ondanks hun argwaan voelen de dorpsbewoners zich door hun gastvrije aard verplicht de mannen te helpen, onderdak te geven, hun wonden te verzorgen. Ondertussen probeert echter iedereen erachter te komen wat het doel is van deze vier onverwachte gasten…

Gedurende de dagen dat de mannen in Angliberi verblijven verdwijnt langzaam de argwaan van de bewoners, en ook de mannen lijken zich na verloop van tijd beter thuis te voelen. Ze laten hun wonden graag verzorgen door de vrouwen en zijn dankbaar voor alles wat ze krijgen van de dorpsbewoners, helemaal als het een grote pint bier is die ze gezellig met de mannen van het dorp kunnen drinken! Eén van de vier oogt echter toch wat rusteloos, ongeduldig… Na enkele dagen is hij duidelijk van zins om te vertrekken uit Angliberi...

Om hun vertrek te vieren, en afscheid te kunnen nemen, nodigt Anna, de gastvrouw van de herberg, de mannen en de dorpsbewoners uit voor een diner. Veel dorpsbewoners zijn hierbij aanwezig, het eten is heerlijk en de drank vloeit rijkelijk…. De vier mannen drinken teveel, net als veel van de dorpsbewoners. Het wordt laat, en het zal een vreemde nacht blijken te worden. Een héle vreemde nacht….